ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 2002 – 2003 ΣΕ 11 ΒΙΝΤΕΟΠΡΟΒΟΛΕΣ

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2002 – ΙΟΥΝΙΟΣ 2003
Η Πόπη Κρούσκα επισκέπτεται τα κέντρα υποδοχής και φιλοξενίας προσφύγων των «Γιατρών του Κόσμου». Προσπαθεί να τους γνωρίσει, να μιλήσει μαζί τους, να τους παρακολουθήσει την ώρα που συντάσσουν το γράμμα της καρδιάς στους οικείους τους, στο μακρινό τόπο. Άνθρωποι φοβισμένοι που δύσκολα επικοινωνούν, απελπισμένοι.
Οι ελπίδες που έχουν, να φτάσει η σκέψη και τα αισθήματα πίσω στον τόπο τους είναι όσες και του ναυαγού που κλείνει τα σημειώματα των αισθημάτων του σ’ ένα μπουκάλι.

ΜΑΡΤΙΟΣ ΚΑΙ ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2003
Η Κρούσκα βιντεογραφεί τις βραδινές ειδήσεις, τις εικόνες που θα γίνουν τα ντοκουμέντα της ιστορίας του πολιτισμού μας στις αρχές της τρίτης χιλιετίας. Οι βόμβες πέφτουν σα χρυσή βροχή στο Ιράκ. Λίγες ώρες αργότερα, κάποιοι θα ξεκινούν για μία ατέλειωτη πορεία προς το πουθενά, άλλοι θα θρηνούν τα παιδιά τους, οι ιμάμηδες θα προσεύχονται για ιερό πόλεμο. Κάποιος θα σφάζει έναν άνθρωπο που βλέπει για πρώτη φορά.

ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2003
Μεγάλη Πέμπτη. Ο γείτονας σφάζει τα Πασχαλινά αρνιά. Η Κρούσκα παρακολουθεί και καταγράφει τη σφαγή. Στο δικό μας πολιτισμό ο αμνός, σύμβολο θυσίας, σφαγιάζεται για να ολοκληρωθεί η θυσία και να ξεκινήσει η μεγάλη γιορτή.
Οι συνειρμοί είναι αναπόφευκτοι. Η σφαγή του αμνού, κοινό πολιτιστικό αγαθό, απαραίτητη τροφή και συστατικό μιας οικονομίας που δεν φοβάται το αίμα.

Η δουλειά της Πόπης Κρούσκα, παραμένει συνδεδεμένη με την πραγματικότητα του χρόνου μας. Είναι συνέχεια της «Σούπας» του 2002, μία σύνθεση εικονικής πραγματικότητας στο πιάτο του τηλεθεατή, όπου ο Πόλεμος στο Αφγανιστάν και οι διαφημίσεις γίνονται σώμα αδιαίρετο στο living room της τέρψης και της πέψης.

Ο χρόνος είναι κοινός. Στο τοπίο της μάχης που παίζεται στις οθόνες μας πρωταγωνιστούν τα ίδια αεροπλάνα και οι ίδιοι στόχοι: Κόλπος, Κόσοβο, Νέα Υόρκη, Αφγανιστάν, Ιράκ. Θήτες και θύματα, αθώοι που δεν επιστρέφουν στις πατρίδες τους, αθώοι που τις εγκαταλείπουν.

Η «Σφαγή των Αμνών», απόσπασμα μίας αφήγησης από τα θέατρα του πολέμου, οργανώνει έναν άμεσο διάλογο με ένα σύγχρονο ζήτημα, γραμμένο στη γλώσσα του χρόνου μας. Στατικές εικόνες θανάτου, ταχύτατες αστραπές, πόδια που κινούνται ρυθμικά, θρήνοι και σφαγές, έχουν αποδέκτη την Pieta του καιρού μας που το βλέμμα της δεν χωρά τη σφαγή του αμνού, ιδιοκτησία του γείτονα και του κόσμου.
Το έργο της Κρούσκα, πολιτικό και ανθρώπινο συντάσσεται στο διάλογο των σύγχρονων καλλιτεχνών που αισθάνονται την ευθύνη του πολιτισμού του χρόνου μας.
Τριάντα χρόνια από το δυναμικό σώμα των καλλιτεχνών και της κραυγής τους για τα δεινά της επταετούς δικτατορίας η αρχή της νέας χιλιετίας βρίσκει και πάλι μερικούς Έλληνες καλλιτέχνες στις επάλξεις με συνείδηση ζώσα και ενίοτε ενοχική.

Μαρία Μαραγκού

ΠΟΠΗ ΚΡΟΥΣΚΑ «Η Σφαγή των Αμνών»

(κέντρα υποδοχής και φιλοξενίας προσφύγων των «γιατρών του κόσμου»)

             Το θέμα (όπως τέθηκε)

    Ας φαντασθούμε ότι μπορείς να στείλεις ένα μήνυμα στο θεό ή στην πατρίδα, σε κάποιον συγγενή ή φίλο. Ας φαντασθούμε ότι αυτό το μήνυμα θα το πάρει ο παραλήπτης. Ας δεχθούμε ότι μέσα σ’ ένα μπουκάλι μπορείς να κλείσεις αυτό το μήνυμα, μαζί με ότι άλλο εσύ νομίζεις. Και το μπουκάλι θα φύγει για τον προορισμό του. Μπορείς μέσα στο μπουκάλι να βάλεις πράγματα που έχουν σημασία για σένα και θα ήθελες να φτάσουν στον παραλήπτη.
   Μπορεί να είναι ένα μήνυμα ή μια ευχή για το μέλλον, μπορεί να είναι μια σκέψη ή μια νοσταλγία, μπορεί απλώς να είναι μια φανταστική επικοινωνία.
   Τι θα ήθελες να γράψεις; Τι θα ήθελες να στείλεις; Και σε ποιόν;
______________________________________________________________

(Προτίμησε να βάλει μέσα στο μπουκάλι ένα γράμμα για την πατρίδα. Έγραψε πρώτα το γράμμα και μετά μίλησε για το περιεχόμενό του. Αντιλήφθηκα ότι μάλλον της το έγραψε κάποια φίλη, επειδή δεν ήξερε αρκετά καλά να γράφει. Μπορεί να διαφέρει το κείμενο από τα λεγόμενά της.)
______________________________________________________________

              Η απάντηση

«Κι όμως η μοναξιά είναι δύσκολη, πολύ δύσκολη να την υποφέρει κανείς. Όταν είμαστε μόνοι αυτά που βλέπουμε και αντιμετωπίζουμε είναι πιο δύσκολα. Αν όμως κάποιος έχει τον δικό του άνθρωπο τότε τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δόξα τον θεό ο άνθρωπός μου είναι κοντά μου. Είμαι καλά, υπάρχουν όμως άνθρωποι που δεν έχουν τους δικούς τους και αυτό είναι πιο δύσκολο γι αυτούς.
Όμως εδώ και εννέα χρόνια εδώ είχαμε πολλά θύματα. Ζούσαμε στη ‘Χάϊμα’ τόσα χρόνια. Εννέα χρόνια έμεινα μόνη μου, περίμενα. Δόξα τον θεό είναι τώρα δίπλα μου. Χάρηκα πολύ, εκατό χιλιάδες φορές δοξάζω τον θεό. Δεν θα το ξεχάσουμε μέχρι να πεθάνουμε. Εννέα χρόνια έμεινα μόνη μου. Δόξα τον θεό είδαμε εδώ πράγματα που δεν θα βλέπαμε αν ήμασταν στη δική μας χώρα. Θα ήταν ίσως διαφορετικά. Εκατό χιλιάδες φορές δόξα τον θεό. Όμως αν ήμασταν στη δική μας χώρα θα ήταν διαφορετικά.
Είθε να έρθουν οι μέρες που θα ζούμε με τους παππούδες, τις γιαγιάδες και τους πατέρες μας στο ίδιο μέρος. Είθε να φύγουν αυτές οι μέρες και να επιστρέψουμε στην προηγούμενη κατάσταση. Να τελειώσει αυτή η νοσταλγία, να μιλάμε για τον πατέρα μας, το θείο μας. Είναι πολύ δύσκολο να πει κανείς πατέρα. Μακάρι να μη βγαίναμε να μην ήμασταν κάθε μέρα μακριά από τους δικούς μας. Κάθε μέρα ένας θάνατος. Όμως εμείς τα λάβαμε αυτά υπόψη μας. Όταν δεν είσαι στη χώρα σου δεν σε υπολογίζουν ως άνθρωπο. Είθε να γυρίσουμε στη δική μας χώρα, στη δική μας πατρίδα. Να είσαι καλά, εκατό χιλιάδες φορές, να είσαι καλά.»
______________________________________________________________

Ευχαριστώ την επίκουρη καθηγήτρια Κα Αιμιλία Θωμοπούλου, για την μετάφραση του προφορικού λόγου, από τα Τουρκικά.

“η σφαγή των αμνών”

Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης

Θεσσαλονίκη

16 / 7 - 3 / 10 / 2004

Στα πλαίσια της ομαδικής έκθεσης
“Ζητήματα Ταυτότητας”

« πίσω