ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΑΓΓΕΙΟΠΛΑΣΤΙΚΗΣ ΓΙΑΝΝΗ ΛΕΜΠΕΣΗ
Ένα παληό εργαστήριο κεραμικής. Με εμφανή τα ίχνη της χρήσης και του χρόνου. Ένα σύνολο που με γοητεύει. Τόσο που θέλω να επέμβω με ένα έργο μου εκεί μέσα. Και όταν αρχίζω να σκέφτομαι αυτήν την επέμβαση δεν έχω να προσθέσω τίποτα, σε ότι ήδη υπάρχει. Αλλά νοιώθω έντονη την πρόκληση να το κάνω.
Ποια είμαι εγώ που έρχομαι να προσθέσω κάτι; Και το κάνω σεβόμενη την ιδιαιτερότητα αυτού του εργαστηρίου ή θα είχα μια όμοια προσέγγιση και σε ένα ανάλογο εργαστήριο σε όποιο μέρος του κόσμου; Εγώ, κατέχοντας τα μυστικά της σύγχρονης παγκόσμιας τέχνης έρχομαι να διευρύνω το ενδιαφέρον αυτού του λειτουργικού χώρου; Έρχομαι να του δώσω μια παγκόσμια διάσταση; Τη θέλει άραγε;
Έτσι στη μαυρισμένη οροφή του εργαστηρίου, πάνω από το παληό ξυλοκάμινο, τοποθετώ μια στρόγγυλη μεγάλη φωτογραφία, με την εικόνα του εαυτού μου. Φορώ ένα T-shirt που γράφει μπροστά τη λέξη «παγκοσμιοποιόντας - globalizing» και προτείνω με το χέρι μου, με μια κίνηση σατυρικά θεϊκή, την «Τέχνη».
Η μεγάλη φωτογραφία είναι μια καθημερινή εικόνα του πολιτισμού μας. Είναι όλες οι διαφημίσεις της πόλης. Σ’ εμένα ασκούν γοητεία. Η στρόγγυλη μορφή της επάνω στην οροφή έχει εκκλησιαστικές αναφορές. Και πιστεύω ότι δραματοποιεί το σατυρικό εγχείρημα.
Στο μισοσκότεινο λοιπόν περιβάλλον του εργαστηρίου, μια ψηφιακή εικόνα, που παραπέμπει ασυνείδητα στη διαφήμιση, έρχεται να προτείνει την «Τέχνη». Που είναι δυο φωτιζόμενες λέξεις από νέον που η μια γράφει «art» και η άλλη «τέχνη» και κρέμονται από την οροφή. Από το χέρι μου. Εγώ, φέρνω τα φώτα μου, μέσα στο εργαστήριο του Γιάννη Λεμπέση. Με αυτοσαρκασμό και ειρωνεία. Πόπη Κρούσκα
Απρίλιος 2001 |